Извонреден концерт во Сан Квирино ди Порденоне во Италија одржа реномираниот македонски и меѓународно афирмиран тенор Благој Нацоски заедно со Паола Кампоново и Алфредо Блесано . Концертот насловен „Ноти како мостови“, понуди исклучително префинета програма, осмислена по повод одбележувањето на триесетгодишнината од почетокот на дипломатските односи меѓу Македонија и Италија, во која беа изведени бројни камерни арии компонирани од македонски музичари, придружени со италијански дела и дуети.
Алфредо Блесано, мошне талентиран пијанист, вешто ја придружуваше Кампоново со која победи на натпреварот „Респиги“ во 2016 година и тенорот Благој Нацоски, вистинската ѕвезда на вечерта.
Италијанските критики преполни со пофални зборови за нашиот тенор, посебно во рецензијата на магазинот „Ла Платеа“ каде се наведува дека била понудена исклучително префинета програма, во која беа изведени бројни камерни арии компонирани од македонски музичари, придружени со италијански дела и дуети, а за нацоски се вели дека е „Уметник во служба на уметноста“.
„Тенорот, многу активен на националната и меѓународната сцена, покажа уште еднаш глас со многу цврст центар, полн со бои и нијанси, сигурни високи тонови, многу долг воздух и моќен волумен, но пред се‘ покажа дека е чувствителен и префинет интерпретатор, способен да ги измеша со интензитет сензациите опишани во стиховите што ги отпеа. Уметник во служба на уметноста. Редок дар во време на претерана самореференцијалност и во кое приоритетите премногу често се губат“.
Во Сан Квирино беше изведена сложена програма, секако префинета, главно современа.
Публиката имаше можност да го чуе македонскиот јазик преку стиховите на Блаже Конески, Ацо Шопов, Славко Јаневски, односно музиката на Тодор Скаловски, Благој Цанев, Трајко Прокопиев, Дарија Андовска, Дино Имери и Андреј Наунов, како и Свитата Македонија создадена од Алесандро Д’Агостини.
„Вечерта започна со дело од Тодор Скаловски од 1967 година: „Молитва“, која Нацоски, истовремено автор на италијанскиот превод поделен на публиката со цел за да и овозможи подобро да го сфати значењето на делата, ја толкува со голема вклученост. Гласот сјае со темната боја која одекнува жалење и меланхолија, но и со долгите фрази на еден воздух, кои како да го оставаат последниот призив на ветрот: „Исцели ме, земјо, од темниот немир и тага“.
Срцепарателна изведба беше и во текстот и во партитурата „Цветови“, дело на Благој Цанев, од 1976 година, во спомен на убиство на деца. Вистинска и потресна приказна која македонскиот тенор ја пее со мера и учество. Без да западне во реалистички ексцеси, тој усовршува префинета ситуација, полна со вокални екскурзии, во кои моментите на голема музичка напнатост наизменично се менуваат со крешендо на наративни предлози, со рецитиран пасус кој, иако неразбирлив за оние кои не го познаваат јазикот, е одлично изведен и успева да возбуди благодарение на ритамот и експресивноста на Нацоски.
Трајко Прокопиев во 1964 година ја компонира „Галебе мој“, дело со силно драматично влијание, кое Нацоски вешто го прави свое, покажувајќи голема доверба во пасусите, демонстрирајќи и ефикасна техника и солиден регистар; должината на фразите е со голем опсег, високите ноти полни и драматични, достигнати без тешкотии. Крешендото на емоции е волшебно и уште еднаш е сублимирано од рецитативите во делото, со кои тенорот се справува со вешто чувство за театар.
Нацоски во вториот дел од својата програма вклучи дела, некои напишани специјално за него. Во 2021 година, Андреј Наунов, ја напиша „Река“, македонска песна, но од италијанска музичка инспирација, за да потсети на универзалноста на музиката. Евокативна композиција, со богата текстура на високи ноти, кои не го загрижуваат тенорот кој без очигледна тешкотија доаѓа до крајот. Следното дело е „Сон“ на Дино Имери, млад и брилијантен композитор, кој има направено пријатно сложена љубовна арија, со огромна хроматска палета и некои сугестивни моменти во кои пеењето е порамно, речиси ослободувачко, што му овозможуваат на Нацоски да истакнете го потенцијалот што италијанските театри, во кои неговото присуство е постојано, сè уште можеа да го искористат само делумно.
„Нацоски се враќа на сцената со „Песни од татковината“ од Дарија Андовска, типично македонска композиција“, објасни пејачот, изградена во седум октави. Изведба со големо евокативно влијание, многу долги фрази и пријатен контраст помеѓу традиционалната природа на текстот и модерноста на партитурата, која успева да ја спои силната личност на композиторот со популарните атмосфери. Затворањето беше доверено на парче од Алесандро Д’Агостини: „Свита Македонија“, напишано, вели македонскиот тенор, по повод концертот што го одржале заедно, за да се обидат да ја разведрат меланхоличната и мрачна атмосфера на многу од предложените дела во таа прилика.
Всушност, составена од четири цитати од популарни песни, оваа прекрасна музичка екскурзија им овозможува на двајцата пејачи да ја затворат вечерта на пиротехнички начин, пеејќи со живи ритми, одлични вокални екскурзии, наизменично, дуетирајќи и предизвикувајќи искрен ентузијазам кај публиката, која добива и подеднакво радосен бис“.
Ова е втор концерт од ваков тип со атрактивна македонска програма, а во чест на 30 години од дипломатските односи помеѓу Македонија и Италија.
