„Кога Горан се појавуваше на австралиските екрани, новинарите го спомнуваа името Македонец, Македонија со големи пофалби. Се гордееме со Горан кој заслужно со упорна работа и со љубов кон професијата ја претставува Македонија и македонскиот јазик преку неговите дела – филмовите“, вака го започна разговорот со нас актерката Дона Димовски Кантаровски која беше дел од најновиот филм на режисерот Горан Столевски, а која повеќе години живее и работи во Австралија. Освен филмското платно, ја освојува и театарската сцена, па така оваа година беше дел од неколку театарски претстави меѓу кои „Калигула“, „Жените од Троја“ и други. Дона исто така работи и на афирмација на македонскиот јазик. Таа е истакнат дипломиран драмски уметник од Македонија , која во Скопје ја одигра водечката женска улога Миранда во претставата на Шекспир, ‘Бура” а потоа се вработи како професионална актерка во Битолскиот народен театар каде беше дел од повеќе од 30 претстави. Публиката се сеќава на нејзината маестрална игра во „Мајсторот и Маргарита“, но и во многу други претстави.За Битолскиот театар вели:
„Тоа место мене ми беше втор дом, мое театарско семејство, ако не бевме дома бевме во театар сигурно. Иако сум физички отсутна од Битолскиот театар моите емоции кон него секогаш ќе останат исти“.
Во текот на својата актерска кариера има добиено голем број признанија од кои позначајни се наградите за Најдобар млад актер ‘Трајко Чоревски‘ за улогата Ленче во драмата Бегалка од Васил Иљоски (НТ Битола), и најдобро актерско остварување во драмата Мајсторот и Маргарита за улогата Маргарита (НТ Битола).
А за тоа што најмногу и недостига од Битола ни рече:
„Ми недостига театарот, бифето, Добре од бифето, шеталиштето, Бомбата и тостот таму, сакам да се прошетам низ Широк Сокак и пазарот.Нашата прекрасна населба Недопирливи и улицата Милтон Манаки каде се наоѓа куќата од детството, од чија тераса можам да го видам Пелистер и ридот каде војската вежбаше, снегот во мојата улица, драгите колеги и пријатели, сето тоа ми недостига“. За овие и многу други теми, во продолжение од интервјуто со Дона.
Најновиот филм на Горан Столевски „Of an age “во август премиерно го отвори 70.издание на филмскиот фестивал во Мелбурн. Како дојде до Вашата соработка со него?
Д.Д.К.- Ја имав таа чест да бидам дел од овој тим на прекасни креативци благодарение на Горан. Познавајќи ја мојата театарска работа, тој ме предложил на една агенција од Сиднеј да ме контактираат во врска со една од улогите. Јас стапив во контакт со нив, им испратив снимен монолог, бидејќи тогаш излегувавме од пандемијата па се беше преку виде разговори. Но исто така ми стигнуваа пораки од негови блиски пријатели да ми кажат дека Горан ќе снима филм и бара актери кои можат да зборуваат српски јазик.
За улогата вели:
Д.Д.К.- Имав мала улога, ја играв тетката на главниот лик Никола.Традиционално српско семејство како и ние македонците, живот кој се разликува од денешниот на младите.Тетката е добра и има разбирање за Никола и секогаш ја смирува домашната ситуација која постојано се создава заради тие разлики и е во одбрана на младиот Никола.Снимав три цели денови во февруари оваа година.Искрено се надевам и на идна соработка со Горан.
Што значи овој успех според Вас, еден фестивал високо рангиран на своетот на филмот се отвори токму со филм на македонски режисер?
Д.Д.К.- Гордост.После долго време преубаво е чувството да се слушнат позитивни зборови за Македонците. Кога Горан се појавуваше на австралиските екрани, новинарите го спомнуваа името Македонец, Македонија со големи пофалби. Се гордееме со Горан кој заслужно со упорна работа и со љубов кон професијата ја претставува Македонија и македонскиот јазик преку неговите дела – филмовите.Привилегија е да седиш во првите редови во Arts Centarot, да се гледаш себеси на голем екран и на крај да го прочиташ своето име и имињата на сите други македонски и балкански актери.Многу емотивно го доживеав сето тоа.
Каде повеќе се наоѓате себеси: на филм или на театарска сцена?
Д.Д.К.- Моите почетоци и искуството се повеќе на сцена.Дури живеев во Македонија работата ми беше во театар.Не ни очекував некој да ме покани да играм во филм. Тогаш немаше големи можности да одиме на аудиции и да снимаме филмови. Додека во Австралија е сосема поинаку.Тука пожелно е секој актер да има свој агент па тој бара работа каде што ќе излезе прилика. Оваа година освен во филмот на Горан, имав можност да играм и во други два кратки филмови и една реклама за стоматолошка ординација.
Покрај тоа оваа година игравте и во претставата „Калигула“. Кажете ни каков е предизвикот да се биде дел од истата?
Д.Д.К.- Беше вистинско уживање да се биде дел од „Калигула“ на Burnhouse театарот.Јас играв две помали улоги, скоро и немав текст, но требаше да се одглумат со моите емоции, па можеби тука е предизвикот на секој актер.Пробите беа доста напорни и долги, но тоа е нормален процес при создавање на една покомплексна театарска претстава.Младиот, но доста талентиран режисер Роберт Џонсон преубаво работеше со нас актерите, но и со целата екипа, неговите идеи беа прекрасни, научив многу од него, секој збор му вредеше. Направи хит претстава која се играше две недели во ThetareWorks, St.Kilda театарот.
Вниманието на јавноста го привлече и претставата „Жените од Троја“.Да проговориме нешто за истата.
Д.Д.К.- Оваа претстава беше сосема поинакво искуство заради тоа што претставите се играа под отворено небо, значи игравме во три различни амфитеатри, на три различни локации во Мелбурн. За време на претставите во фебруари, екстремно топло кај нас, а некои денови игравме и по две претстави на ден. Ја ограв старата Хекуба, а помладата колешка ја играше помладата Хекуба. Посебно убаво беше пто имавме и акробати кои ја збогатуваа претставата изведувајќи различни акробации со оган.
Вие сте дел од македонското културно друштво Кочо Рацин. Кои се активностите и целта на истото?
Д.Д.К.- Да, повеќе години сум член на Литературното друштво Кочо Рацин во Мелбрун, но оваа година бев именувана и за секретар на истото. Основано е во 2016 та година по желба на сите иницијатори писатели, поети, активно членови во Македонската заедница од Викторија. Нашата мисија е спроведена на тој начин преку различни активности, да ги поттикнеме писателите со македонско потекло да пишуваат и издаваат дела. Во текот на целата година имаме средби и состаноци, промовирање на нови книги, изданија и поетски читања.
Но, и самите сте писател.Што книжевноста значи за Вас?
Д.Д.К.- Дел е од мене. Творењето е дел од човекот.Мојата креативност ме турка да се изразам во пишана форма. Пишувам од студентските денови, започнав со пишување на песни со теми за носталгијата, па потоа љубовни, а посебно ми се драги оние песни со посвета на блиски роднини и пријатели. Кога го раководев детскиот театар, поставуваме еднаш годишно музички кратки претстави, започнав да пишувам и да адаптирам драмски текстови.Повеќе сакам да научам да пишувам драмски текстови и сакам да посетувам некој курс по драматургија.
Во контекст на оваа тема, во Мелбурн дејствува и училиштето во кое се изучува македонскиот јазик и култура. Колку се родителите заинтересирани да ги запишуваат своите деца во тоа училиште?
Д.Д.К.- Во Мелбурн постојат само неколку, не многу, редовни училишта каде се предава македонскиот јазик. Во училиштето во Викторија, кое е училиште за јазици, наставата се одржува во 4 саати, па така децата имаат можност да го изучуваат македонскиот јазик. Јас како наставник во саботното училиште во Keilor Downs, започнав да предавам на шесто одделение. Во 2018 предавав на група македонски матуранти и таа година ми е посебно значајна. Сеуште постои голем интерес за да се изучува македонскиот јазик.
Колку Македонците се дружат во Мелбурн?
Д.Д.К.- Македонците во Мелбурн се доста активни. Ги има во голем број и сакаат многу да се дружат, посебно кога ќе дојде некоја музичка група, тогаш дури и карта не може да се најде, веднаш се продаваат.Во текот на годината имаме и други настани и случувања како што се Фестивалот на храната, Фестивал на македонскиот филм, Ден на жената, одбележување на независноста на Македонија и многу други настани, но ни недостига Македонски театар.
Кога сме на тема на театар, Вие бевте значаен дел од Битолскиот театар. Публиката сеуште се сеќава на Вашите претстави. Посебно Вашата улога во „Мајсторот и Маргарита“. Колку истиот Ви недостига?
Д.Д.К.- Многу ми значи што сеуште се сеќавате на моите претстави и улоги.Навистина се вечни, посебно Ленче од „Бегалка“ на В.Иољовски, Маргарита од „Мајсторот и Маргарита“ на Бугалков. Тогаш се правеа поинакви претстави, некако повеќе за душа.Беше поинакво време, ние актерите бевме поинакви.Секое време си има своја генерација. Секако дека ми недостига Битолскиот театар, секогаш ги следам и сакам да знам се што се случува во истиот.Тоа место мене ми беше втор дом, мое театарско семејство, ако не бевме дома бевме во театар сигурно. Иако сум физички отсутна од Битолскиот театар моите емоции кон него секогаш ќе останат исти.
И секако сето тоа е поврзано со моето следно прашање, а кое буди носталгија посебно кај сите оние кои не живеат веќе во Битола:колку Ви недостига градот под Пелистер?
Д.Д.К.- Постојат повеќе драги места кои ми ја развеселуваат душата кога ќе се сетам на нив. Иако Битола е мал град, во неа има толку многу знаменитости како ретко каде во светот. Сега од оваа дистанца кога сум далеку од Битола, уште помили ми се тие места. Ми недостига театарот, бифето, Добре од бифето,шеталиштето, Бомбата и тостот таму, сакам да се прошетам низ Широк Сокак и пазарот.Нашата прекрасна населба Недопирливи и улицата Милтон Манаки каде се наоѓа куќата од детството, од чија тераса можам да го видам Пелистер и ридот каде војската вежбаше, снегот во мојата улица, драгите колеги и пријатели, сето тоа ми недостига.
